فسیل شاه کانگورو پیدا شد ، عکس - وبلاگ بخار

به گزارش وبلاگ بخار، دانشمندان با بررسی فسیل های تازه کشف شده در استرالیا فهمیده اند که حوالی 40 هزار سال پیش، کانگوروهایی غول پیکر با ارتفاع 3 متر و وزن 170 کیلوگرم در این قاره جداافتاده جولان می داده اند.

به گزارش وبلاگ بخار ، دیرینه شناسان بین سال های 2013 تا 2019 (1392 تا 1398) اسکلت های متعددی از گونه های باستانی کانگورو را در استرالیا کشف کردند؛ اما در مطالعه تازهی که بر این بقایا تمرکز داشت، سه گونه کانگورو منقرض شده که تا به امروز ناشناخته مانده بودند، آشکار شده اند.

به نقل از ایسنا، یکی از گونه های تازه شناسایی شده پروتمنودون ویاتور Protemnodon viator نام دارد که با وزنی بالغ بر 170 کیلوگرم، تقریباً دو برابر سنگین تر از بزرگ ترین گونه زنده از کانگوروها (کانگوروی قرمز با وزن حدود 90 کیلوگرم) است و نمونه نسبتا کاملی از آن را در تصویر فوق، می بینید. دو فسیل دیگر نیز متعلق به گونه پروتمنودون هستند که 40 هزار سال پیش منقرض شده اند و مامکورا mamkurra و داوسونای dawsonae نام دارند.

دکتر آیزاک کِر، نویسنده اصلی این مطالعه و دیرینه شناس در دانشگاه فلیندرز می گوید: کانگوروهای زنده در حال حاضر نیز حیوانات شگفت انگیزی هستند، بنابراین فکر کردن به اینکه آن کانگوروهای باستانی غول پیکر چگونه بوده اند و چه رفتاری داشته اند، هیجان انگیز است.

معرفی سه گونه فسیلی کانگورو

دانشمندان حدود 150 سال است که گونه پروتمنودون را می شناسند. ریچارد اوون، دیرینه شناس بریتانیایی که کلمه دایناسور را نیز ابداع کرد، اولین گونه پروتمنودون را در سال 1874 کشف کرد.

یکی از گونه هایی که او به درستی توصیف کرد، کانگوروی پروتمنودون آناک anak بود که حدود 131 کیلوگرم وزن داشت. با مطالعات بیشتر، گونه دیگری به نام پروتمنودون roechus آشکار شد که کانگوروی غول پیکری به وزن تقریباً 166 کیلوگرم بود.

گونه تازه شناسایی شده ویاتور، از آناک سنگین تر بوده و احتمالاً وزنی برابر یا بیشتر از roechus داشته که آن را به یکی از حجیم ترین گونه های فسیلی کشف شده از کانگورو تبدیل کرده است. نویسندگان حدس می زنند که ویاتور در همان بخش هایی از استرالیای مرکزی زندگی می کرده که در حال حاضر زیستگاه کانگوروی قرمز است. این کانگوروی غول پیکر، پاهای بلندی داشته که به آن اجازه می داد تا با سرعت مناسبی بپرد و بر این اساس، احتمالاً می توانسته مسافت های طولانی را نیز طی کند.

اما گونه دوم یعنی مامکورا، استخوان های ضخیم سنگینی داشته و احتمالا نمی توانسته کارایی و تواناهای کانگوروهای امروزی را داشته باشد؛ بنابراین با وجود داشتن جثه بزرگ، احتمالاً مانند خرموش کانگورویی امروزی حرکت می کرده است. با این حساب، مامکورا احتمالاً به ندرت می پریده و شاید تنها زمانی که مبهوت می شده، می پریده است.

سومین گونه فسیلی کانگورو که پژوهشگران شناسایی کردند، داوسونای نام دارد. این نام به افتخار لیندال داوسون، دیرینه شناس و کانگورونویس مشهور استرالیایی گرفته شده است. اعضای این گونه می توانسته اند سریع تر و بهتر از مامکورا پرش کنند، اما نه به خوبی ویاتور. آن ها مانند والابی های مردابی امروزی، کیسه داران کوچک و کانگورومانندی بوده اند که در سواحل شرقی استرالیا زندگی می کرده اند.

دردسرهای دیرینه شناسی

گونه پروتمنودون همانند پازلی است که قطعات آن در سراسر استرالیا پراکنده شده است. دیرینه شناسان پیوسته استخوان های مجزایی از فسیل های پروتمنودون را در استرالیا پیدا می کنند اما به ندرت پیش می آید که پیروز به کشف یک اسکلت کامل شوند.

این امر، مقایسه فسیل ها و شناسایی گونه های تازه را سخت می کند. حتی پژوهشگران برای مطالعه فعلی مجبور بودند از 14 موزه در چهار کشور بازدید کنند. آن ها پنج سال را صرف تحقیق و پژوهش روی فسیل ها، عکس ها و سایر شواهد در مکان های مختلف کردند؛ بیش از 800 نمونه جمع آوری شده از سراسر استرالیا و گینه نو را عکس برداری و اسکن سه بعدی کردند و سپس به اندازه گیری، مقایسه و توصیف آن ها پرداختند.

5454