گران ترین دانشگاه های دولتی کدام ها هستند؟ ، پیامدهای افزایش 40 درصدی شهریه دانشگاه های دولتی - وبلاگ بخار

گران ترین دانشگاه های دولتی کدام ها هستند؟ ، پیامدهای افزایش 40 درصدی شهریه دانشگاه های دولتی

به گزارش وبلاگ بخار، شهریه های تازه دانشگاه های دولتی 20 تا 40 درصد افزایش و این مساله قاعدتا پیامدهایی خواهد داشت.

به گزارش وبلاگ بخار، ظرفیت مازاد دانشگاه های دولتی همان دانشجویانی هستند که در دانشگاه های دولتی تحصیل می نمایند، اما تحصیل آنها رایگان نیست و بسته به عنوان گروهی که به آن تعلق دارند، باید شهریه ای ثابت و متغیر بپردازند. پردیس های دانشگاه تهران، صنعتی شریف، شهید بهشتی و دیگر دانشگاه های دولتی و رده بالای کشور در لیست گران ترین دانشگاه های دولتی نشسته اند.

با توجه به اعلام نتیجه نهایی کنکور کارشناسی ارشد و دکتری 1401، هیأت امنای برخی از دانشگاه های دولتی جدول شهریه مهرماه سال جاری را مصوب کردند. جدولی که افزایش 20 تا 40 درصدی را نشان می دهد. وبلاگ بخار به آنالیز پیغامدهای پولی شدن دانشگاه های دولتی می پردازد. ماجرای ظرفیت های دانشگاه های دولتی و افرادی که خواستار نشستن روی صندلی های این دانشگاه ها هستند، قصه عرضه و تقاضاست؛ محدودیت کرسی های دانشگاه های دولتی و متقاضیان بالا که تعدادشان چند ده برابر این ظرفیت است، باعث شده تا آموزش عالی رایگان در ایران ارزش بیشتری پیدا کند.

بیشتر بخوانید:

مبلغ وام ها، غذا و اجاره بهای خوابگاه های دانشجویی اعلام شد

پردیس خودگردان، پذیرش دانشجو در نوبت دوم (شبانه) تنها نمونه ای از کرسی های آموزش عالی در ایران است که به علت ارزشمند شدن آن، با قیمتی بالا به فروش می رسند. با تعیین شدن اندازه شهریه های دانشگاه های مهم دولتی در ایران و افزایش 20تا 40درصدی این شهریه ها در سال تحصیلی نو یک سؤال مهم دوباره در فکر اغلب شهروندان تکرار می گردد؛ چرا درصورت وجود ظرفیت مازاد در دانشگاه های دولتی، به جای پذیرش رایگان دانشجویان مستعد، این کرسی ها با شهریه های بالا به دیگر داوطلبان تعلق می گیرد؟

آموزش پدیکور و مانیکور در دانشگاه تهران

تامین هزینه هایی ازجمله نگهداری از ساختمان، تامین تجهیزات مورد احتیاج، تامین نیروی کار و پرداخت حقوق به کارکنان دانشگاه، هزینه های جاری و هزینه های سربار مثل هزینه غذا، تامین خوابگاه دانشجویی، قبض های مختلف و... مهم ترین بهانه برای دانشگاه های دولتی برای میل آنها به دریافت شهریه است؛ هزینه هایی که حداقل برای برخی از آنها از بودجه های دولتی بهره می برند؛ بودجه هایی هرچقدر محدود.

نرگس آذری، پژوهشگر و جامعه شناس سیاسی درباره پیشینه پولی شدن تحصیلات عالی در ایران می گوید:ماجرای شکل گیری دانشگاه های پولی در ایران از زمانی شروع شد که سیاست های کلی به سمت تامین عایدیهای مراکز آموزشی از خود این مراکز پیش رفت. یعنی وزارت علوم به دانشگاه ها اظهار داشت باید هزینه های خود را تامین نمایند. این مراکز هم برای تامین هزینه ها دست به ابداعات و ابتکاراتی زدند که فروش و اجاره فضای فیزیکی تنها یکی از انواع این اقدامات بود. فروش اعتبار هم از دیگر راه چاره ها برای تامین این هزینه ها بود. ماجرای برگزاری دوره های مانیکور و پدیکور در دانشگاه تهران تنها یکی از مثال هایی است که او از آن یاد می نماید.

تمرکز بر کیفیت تحصیل یا کسب عایدی؟

دانشگاه های آزاد که بیشترین بار آموزش عالی هم اکنون بر دوش آن هاست، دانشگاه غیرانتفاعی، دانشگاه علمی و کاربردی، دانشگاه پیغام نور و... انواع مراکز آموزش عالی بودند که با مجوز وزارت علوم ایجاد شدند و در قبال پرداخت شهریه، به پذیرش دانشجو می پرداختند؛ دانشگاه هایی که برای ورود به برخی از آنها باید آزمون های علمی را پشت سر بگذارید و برخی دیگر بدون آزمون هم دانشجو می پذیرند. طبیعی است که بخشی از عایدی این دانشگاه ها به وزارت علوم تعلق می گیرد. با این حال وجود بیش از 300دانشگاه غیردولتی در ایران هم برای تامین هزینه های دانشگاه های دولتی کافی به نظر نمی رسید.

نرگس آذری می گوید: قرار دادن بار تامین هزینه بر دوش دانشگاه های دولتی، باعث شد تا مراکز آموزش عالی که برخی از آنها تا پیش از این اعتبارهای زیادی برای خود به دست آورده بودند، به جای حفظ کیفیت آموزش و یا افزایش آن به سمت و سوی فعالیت های اقتصادی پیش بروند تا جایی که بیشتر از بنگاه آموزشی، به بنگاه های اقتصادی شبیه باشند. این یک فاجعه است که امروز در کتابخانه های دانشگاه های دولتی ما کتاب هایی که منبع درسی برای مقاطع ارشد و دکتری به شمار می روند وجود ندارد.

دانشگاه دیگر در پی تامین این احتیاجها نیست و در عوض به افزایش ظرفیت ها فکر می نماید تا بتواند حداقل با فروش نیمی از آنها به عنوان دریافت شهریه، عایدیزایی کند. امروز اگر به کتابخانه های دانشگاه تهران مراجعه کنید می بینید که اغلب این کتاب ها اهدایی از طرف دیگر دانشجویان هستند چراکه تامین این کتب از طرف دانشگاه انجام نمی گردد و دانشجویان هم به تنهایی از پس تامین هزینه این کتاب ها بر نمی آیند.

یا نخبه باشید یا پولدار

پولی شدن دانشگاه ها، به ویژه دانشگاه های مادر چه ضربه ای به آموزش عالی می زند؟ برای رسیدن به پاسخ این سؤال، بد نیست نگاهی به سیاست های دانشگاه های دولتی مختلف در سال های گذشته برای جذب دانشجو بیندازیم.

آذری، پژوهشگر، می گوید: با پولی شدن دانشگاه ها، این مراکز سیاست های مختلفی برای جذب دانشجو در پیش گرفته اند. یکی از مهم ترین این سیاست ها، پرداختن به رشته های تحصیلی پولساز است که در دوره های مختلف، با هم تفاوت می نماید. مثلا در دهه 80 ناگهان با رشد رشته های دانشگاهی مرتبط با علوم کامپیوتر روبه رو بودیم. یا در هر دوره ای بسته به بازار کار، رشته هایی در دانشگاه ها بیشتر مورد توجه قرار می گرفت. در این میان، رشته هایی هم بودند که گرچه پولساز نیستند اما جامعه به آنها احتیاج دارد. مثل رشته هایی در علوم انسانی و علوم اجتماعی که اصطلاحا رشته هایی انباشته شدنی هستند و برای تداوم مطالعه و پژوهش در زمینه های آن ها، احتیاج به جذب سالانه دانشجو در کشور داریم. اما در عمل این اتفاق نمی افتد.

طبقاتی شدن دانشگاه ها و دور زدن قانون به وسیله افراد حقیقی و حقوقی، از دیگر پیغامدهای پولی شدن تحصیل در دانشگاه ها بود. به طوری که افرادی از نهادهای مختلف با بودجه های دولتی اقدام به بازسازی و بازسازی دانشکده های مختلف می کردند و در عوض مدارک افتخاری نصیب شان می شد یا به عضویت هیأت علمی دانشگاه ها در می آمدند.

آذری می گوید: پولی شدن حتی بخشی از کرسی های دانشگاه های دولتی، باعث شده تا ورود به این دانشگاه ها برای افراد معمولی و طبقه میانه جامعه بسیار سخت باشد. به این معنی که هر کسی در این دانشگاه ها تحصیل می نماید یا باید خیلی نخبه باشد یا باید از طبقه اقتصادی مرفه باشد و این یعنی سیاست های آموزش عالی ما به سمت محدود کردن این تحصیلات می رود؛ نه توسعه آن.