تلویزیون خانه همه هنرمندان است، کسی نمی تواند ما را از خانه مان بیرون کند - وبلاگ بخار

به گزارش وبلاگ بخار، اسفند ماه گذشته فصل اول سریال چشم بندی از شبکه سه روی آنتن رفت و پخش فصل دوم این سریال هم خردادماه آغاز شده است؛ سریال کمدی با حضور بازیگرانی که برای مردم شناخته شده اند. نعیمه نظام دوست یکی از بازیگران این سریال است.

به گزارش وبلاگ بخار، فصل اول چشم بندی به کارگردانی شاهد احمدلو و تهیه کنندگی سلیم ثنایی داستان آتش گرفتن یک کارخانه بود و ماجراهایی که به وجود می آورد. در فصل دوم شخصیت محسن برهانی و پدرش جهان درگیر حل پرونده دزدی چند میلیون دلاری می شوند. در این سری از این سریال هم بازیگران فصل قبلی حضور دارند و هم بازیگرانی اضافه شده اند. نعیمه نظام دوست یکی از بازیگرانی است که در فصل قبلی سریال هم حضور داشت و در فصل دوم این بار شخصیت جدیدی را بازی می کند. با او در باره این سریال صحبت کنیم.

از شخصیتی که بازی کردید، کمی برایمان بگویید. خانم محمودی از نظر شما چه جور شخصیتی است؟

خانم محمودی به نظرم آدم مقتدر و قوی است که در عین حال می خواهد کارش را درست انجام دهد. او در کارش خیلی جدی است. از آن دخترهایی است که تمام تلاشش را کرده که درس بخواند و در جامعه کاری بکند. البته یک بخش وجودش هم همیشه پنهان بوده و حالا در یک کل کل و در یک ماجرا شرایطی پیش می آید که ازدواج می کند. ولی تا آن زمان انگار قلبش بسته بوده است.

به نظر می رسد کمی از شخصیت های قبلی که بازی کرده اید، فاصله گرفته اید، حتی نسبت به نقشی که در فصل یک همین سریال چشم بندی داشتید. اینجا شخصیتی که بازی می کنید، در رفتار و حرف زدنش جدی تر است.

بله. سعی کردم کاملا همینطور باشد. بنا به فیلمنامه و تبادل نظری که با شاهد احمدلو در باره این شخصیت کردم و این که خواستیم از شخصیتی که در فصل یک سریال داشتم، متفاوت باشد، به این نتیجه رسیدیم که باید جدی تر باشد. شخصیتی که در فصل یک داشتم، یک خانم خانه دار و یک مادر مهربان و فداکار بود. او در عین این که می خواست مدیر یک کارخانه باشد، ولی نمی توانست. در فصل دوم این شخصیت از داستان خارج شده بود و به من گفتند در نظر داریم شخصیت خانم محمودی را بازی کنی. کار سختی بود که با فاصله کم از شخصیت قبلی در این سریال شخصیت دیگری بازی کنم. ولی به هر حال با صحبت های کارگردان و تمرین این کار را انجام دادم و خوشبختانه مثل این که توانسته ام تفاوت دو شخصیت در دو فصل را نشان دهم. چون نظرها و صحبت ها می گوید که متفاوت بوده ام.

از فصل یک چشم بندی صحبت کردید. از تجربه آن فصل برایمان می گویید؟

فصل یک را هم با همین گروه کار کردیم. فقط در آن فصل پارتنر من آقای سیاوش مفیدی بود و اینجا آقای سروش جمشیدی. من سعی کردم بر اساس داشته هایی که در این سال ها جمع کرده ام، نقش یک زن خانه دار مهربان را بازی کنم. اما در فصل دو یک زن بداخلاق عصبی را داشتم که کاملا با اولی متفاوت بود. حتی وقتی می خواهد ازدواج کند، احساس زیادی بروز نمی دهد.

کار با شاهد احمدلو چطور است؟

شاهد احمدلو به شدت جوان خلاق و با گذشتی است. من نزدیک 20 سال است با او آشنایی دارم و در کارهای دیگری از او هم بازی کرده ام. ولی هیچ وقت انقدر طولانی و نزدیک یک سال پیاپی با هم کار نکرده بودیم. در این مدت جز متواضع بودن و آرامش سر کار چیزی از او ندیدم.

این خیلی برای یک بازیگر مهم است که به او آرامش بدهی تا بتواند با اعتماد به نفس کارش را انجام دهد و جلوی دوربین برود. ما هر چقدر هم قدیمی و با تجربه باشیم، باز هم اگر فضای پشت صحنه متشنج باشد، نمی توانیم کار کنیم. من به شخصه در چنین شرایطی استرس می گیرم و به هم می ریزم. قبل از امضای قرارداد فقط این را می گویم که من سر صحنه آرامش می خواهم تا با حس خوب جلوی دوربین بروم. در چشم بندی من و بقیه بازیگران این آرامش را داشتیم. همه نظراتشان را می گفتند و در خیلی موارد متواضعانه از سوی آقای احمدلو پذیرفته می شد.

پس می توانستید نظر خودتان را ارائه بدهید و شاید حتی چیزی را تغییر بدهید؟

حتما. این خیلی برای بازیگر مهم است. بازیگران اگر ایده و فکری داشتند آقای احمدلو با دقت گوش می کرد و خیلی موارد می پذیرفت. به نظرم دیگر زمان این که کارگردان با بداخلاقی و خشونت کارش را پیش ببرد، گذشته است. هرکسی با یک تجربه و آورده ای سر کار می آید و انتظار دارد روی آنها حساب شود. وقتی شما فلان بازیگری را برای کاری آورده اید، حتما چیزی در او دیده اید. بنابراین نمی توانید مثل مهره یا عروسک با او برخورد کنید و تمام کارهایش را دیکته کنید. البته که همه این ها باید به این شرط باشد که در خدمت کار و کارگردان باشیم.

یعنی باز هم نظر نهایی را باید کارگردان بگوید. برای من نظر کارگردان خیلی مهم است. وقتی کاری را با کارگردانی می پذیرم، دوست دارم که حتما کاری را انجام دهم که او دوست دارد.

یعنی به حضور کارگردان به عنوان نظم دهنده و این که از هرج و مرج جلوگیری کند، اعتقاد دارید؟

دقیقا. او باید نظرات را بشنود و با توجه به صحبت ها و دکوپاژی که مدنظر خودش است، کار را پیش ببرد. در این کار قبل از این که یک سکانس را تصویربرداری کنیم، راجع به آن حرف می زدیم. اینطوری نبود که به سرعت سراغ سکانس برویم و تمامش کنیم. باور کنید حتی گاهی یک ساعت طول می کشید که صحبت کنیم و به نتیجه برسیم. سعی می کردیم با وجود زمان کمی که برای رسیدن به پخش داشتیم، هر سکانس را تمرین و در باره آن صحبت کنیم.

بازخوردها در باره فصل دوم چطور بوده است؟

بازخوردها خوب بوده است. ولی مسئله ای که وجود داشت این بود که زمان پخش مدام تغییر می کرد. این به کار لطمه می زند. ما زمان پخش تعیینی نداشتیم که هر روز در یک زمان تعیین کار پخش شود. به نظرم اگر این اتفاق می افتاد، کار بیشتر دیده می شد و خیلی ها هم از طریق تلویبیون کار را می تماشاد. ولی با تمام این ها مخاطب خود را داشت.

طبق آماری که خود تلویزیون هم اعلام کرده، با ریزش شدید مخاطب روبه روست. خیلی از هنرمندان هم به شبکه نمایش خانگی کوچ کرده اند. خیلی ها هم معتقدند به دلیل تفاوت استانداردها و قوانین در تلویزیون و شبکه نمایش خانگی اصلا رقابت منصفانه ای بین این دو وجود ندارد. نظر شما چیست؟

نمی شود گفت صددرصد اینطور است. درست است که مخاطب تلویزیون خیلی کم شده است، ولی من می گویم مخاطب شبکه نمایش خانگی آدم هایی هستند که امکانات دارند و می توانند اشتراک این پلتفرم ها را بخرند. بنابراین به نظرم مخاطب خاص هستند. کسی که در دورترین و محروم ترین نقطه کشور زندگی می کند، شرایطش را ندارد که سریال های شبکه نمایش خانگی را تماشا کند. تنها چیزی که دارد، فقط تلویزیون است. من به خاطر همین است که به تلویزیون عرق دارم. شروع کار من از تلویزیون بوده و خودم را بچه تلویزیون می دانم و معتقدم تلویزیون خانه همه هنرمندان است. کسی نمی تواند ما را از خانه مان بیرون کند. این را صراحتا می گویم که تمام کسانی که سال ها در تلویزیون زحمت کشیده اند، حق دارند در این فضا کار کنند. حالا این که کسی خودش دوست نداشته باشد، چیز دیگری است، ولی کسی حق ندارد هنرمند ار از کار کردن در تلویزیون منع کند. به نظرم فضا برای تمام هنرمندان باید باز باشد. من یکی از دلایلی که هنوز در تلویزیون کار می کنم این است که به آن کودک یا بزرگسالی فکر می کنم که در جای محرومی از این کشور زندگی می کند و تنها سرگرمی اش تلویزیون است. نه اینترنت دارد و نه هیچ چیز دیگر. فکر می کنم اگر می توانم با کارم لبخندی روی صورتشان بنشانم و این کار را نکنم، ظلم کرده ام. به طور کلی اعتقاد دارم باید کار کنیم. اگر همه ما از این فضا خداحافظی کنیم پس رسالتمان را چطور انجام دهیم؟

ولی خیلی از هنرمندان به دلیل شرایطی که به وجود آمده، مجبور به ترک تلویزیون شده اند.

من می گویم همه آدم ها در همه جهان حق دارند نظرشان را بدهند و کاری را که دوست دارند، انجام دهند. حالا یکی دوست دارد در تلویزیون کار کند، یکی دوست ندارد. هر دو هم قابل احترام است. من در جایگاهی نیستم که برای کسی تعیین تکلیف کنم که باید کاری را انجام بدهی یا ندهی. هر کس با توجه شرایطش تصمیم می گیرد. این را باید همه آدم ها چه مسئول و چه شهروندان بپذیرند که به عقیده هم احترام بگذارند.

با همه این تفاصیل فکر می کنید، اگر این سریال برای شبکه نمایش خاگی تولید می شد پیروز تر بود و تماشاگر بیشتری داشت؟

بله. پیروز تر می شد و جای خودش را پیدا می کرد. ما به خصوص در کار کمدی در تلویزیون با محدودیت مواجهیم. در کمدی باید کاری کنیم که مخاطب بخندد. این کار البته باید در قالب هنجارها صورت بگیرد. ولی ما با محدودیت هایی در تلویزیون روبه رو هستیم و با همین محدودیت ها باید تماشاگر را بخندانیم. بنابراین کار سختی است و خیلی قابل احترام است. با این وجود حتی اگر یک لبخند روی صورت کسی بنشانیم و کاری کنیم یک لحظه از غم و شرایط اجتماعی سخت دور شود، رسالتمان را انجام داده ایم. هنرمند و بازیگر هم مثل بقیه مردم در همین جامعه زندگی می کند، کار می کند، با همین شرایط مالی و مالی سخت امورش را می گذراند و از همان جایی خرید می کند که آدم های دیگر خرید می کند. خود من اجاره نشین هستم و باید کار کنم و در همین شرایط زندگی می کنم.

نکته ای هست که دوست داشته باشید اضافه کنید؟

برای تمام آدم ها آرامش آرزو می کنم. چند سالی است که آرامش را در جامعه نمی بینم و خیلی از این بابت ناراحتم. دوست دارم اوضاع مالی بهتر شود و مسئولان فقط وعده ندهند. باید عمل کنند. شرایط مالی بد و مشکل مسکن آرامش برای کسی باقی نگذاشته است. وقتی شما جیبت خالی است، آرامش نداری. شاید بنشینی و یک فیلم ببینی و کمی حالت عوض شود، ولی به محض این که تمام می شود، یادت می افتد فردا باید اجاره خانه را بدهی. از مسئولان می خواهم این شرایط مالی را درست کنند.

من یک زمانی در صفحه شخصی خودم راجع به این مسائل و مسائل مالی می نوشتم. ولی الان احساس می کنم اصلا فایده ای ندارد. اگر وضع مالی مردم بهتر شود، قطعا به آرامش آنها کمک می کند. واقعا لازم است که به شرایط مالی رسیدگی شود و فقط قول و وعده در کار نباشد ... خود مردم هم البته باید با هم مهربان باشند. درست است که شرایط خوبی نیست و اعصاب ها خراب است، اما مردم باید هوای همدیگر را داشته باشند و انتقام نداشته هایشان را از همدیگر نگیرند. خودمان با مهربانی و کمک به هم می توانیم آرامش را به هم برگردانیم. ما برای زندگی کردن می جنگیم و بعد هم باید همه چیز را بگذاریم و برویم. در این شرایط اگر بخواهیم همدیگر را هم اذیت کنیم خیلی بد است. امیدوارم این آرزو برآروده شود و آرامش به مردم دوست داشتنی ما که عاشقشان هستم، برشود.